SPEKTAKEL

Malief woont in een straat waar nooit iets gebeurt. Echt waar. Nu ja, er loopt al eens een kat weg, een mevrouw  zet al eens haar fiets op mijn stoep_ waarna de overbuur vraagt of ik een nieuwe poetsvrouw heb?- maar anders? Niets.
Tot vandaag. Rond halfvijf meer dan normale kreten, bonken , krijsen bij de buren. Nu ja: die hebben de gewoonte om hun deur met enig elan dicht te gooien, maar niets om mij uit mijn spannende lectuur te halen. Er komt sirenegeloei bij te pas, maar het ziekenhuis is niet ver, dus...
Dan krijg ik kerstverlichting via  twee politiewagens met sirene en zwaailichten. Op Mijn stoep. Maar of ik ga kijken? Ja ség?
Op de achtergrond geschreeuw, gebrul, getier, gestamp, mijn lectuur wordt iets moeilijker. Zal ik de rolluik maar aflaten?
Zal het maar toegeven: menselijk opzicht heeft mij belet om te gaan kijken. Glurende buren? Bah. Tja, 't is wel mijn  stoep.En dit wordt toch beter dan mijn boek.
 In het midden van de straat een vrouw die in een sappig taaltje de wetsdienaars gebiedt om haar in de boeien te slaan en haar ,,in den bak te steken''. Het verkeer in mijn deftige straat vertraagt, hier valt wat te bekijken....
Dan krijg ik uitleg van een oud stagiair van de Meester, die er alles van weet. De vrouw is kwaad op haar zoon omdat hij al tien jaar dopt en alleen maar kindjes maakt. Die onverlaat  is dan mijn buurman, als ik het wel begrijp. En de mevrouw die absoluut  ,,gevankelijk ''wil worden meegenomen is in feite iemand die het beu is om voor zoontje te blijven betalen...'' Maar eerst wil ze haar saccoche nog, en daar zit een hondje in, en een brave flik denkt dat die wel mee kan naar het buro maar de zoon pakt de saccoche
Mijn mobieltje belt. Een familielid heeft in het voorbijrijden de politie op mijn stoep gezien, en of alles in orde is?  Gelukkig was het maar één familielid. De anderen weten van niks. Tot ze dit lezen...